حاشیه‌های روز دانشجو در دانشگاه شریف / پاسخ‌های روی زمین مانده و کسانی که جواب نمی‌خواهند
تاریخ انتشار: ۱۶ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۵۶۳۶۵
مراسم روز دانشجو که روز گذشته با حضور شهردار تهران در این دانشگاه برگزار شد، با حاشیه‌های جالبی همراه بود.
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مراسم روز دانشجو که روز گذشته با حضور شهردار تهران در این دانشگاه برگزار شد، با حاشیه‌های جالبی همراه بود.«ما درواقع باید گفتگو با شما رو تحریم می‌کردیم؛ اما چاره‌ای نداشتیم، چون کشور دست شماهاست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بعد صحبت‌های سه نماینده، مجری زمان بیست دقیقه‌ای را به شهردار تهران اختصاص میدهد و باتوجه به فضای سالن از او میخواهد کنترل آنجا را بدست بگیرد. «امروز روز ۱۶ آذره.» شهردار تهران این را میگوید و خنده حضار او را از اشتباهش مطلع میکند. از گوشه و کنار سالن صدای «امروز ۱۵ امه» به گوش میرسد. عده‌ای این اشتباه لفظی را بدست میگیرند که با شوخی شهردار، مبنی بر تست هوش بودن این سخن، سر و صدا‌ها کمتر میشود. اما به گمانم برخی نه برای گفتگو، بلکه برای حاشیه سازی و به رخ کشیدن بلندی صدایشان به اینجا آمده اند. شهردار به این گمان، مُهر تایید میزند؛ میگوید: «من حرف شمارو گوش میدم، کسی که نمیذاره من حرف بزنم دیکتاتوره.» سالن پس از این حرف تقریبا در سکوت فرو میرود. احتمالا توقع نداشتند رفتاری که دارند شبیه شعاری که میدهند نباشد.
آقای زاکانی صحبت هایش را با اهمیت تاریخی ۱۶ آذر آغاز میکند. این بحث آنقدری مفصل بنظر می‌آید که آن ۲۰ دقیقه یا نمیتواند پاسخگویش باشد و یا اصلا زمانی برای پاسخ به آن همه شبهه و سوال نماینده‌ها نمی‌ماند. موضوعاتی که شهردار تهران از آن صحبت میکند، پیشتر تکرار شده است، اما تکراری نه. حرف از سلاح نظامی ایران به میان می‌آورد که زمانی کشورها، ما را از داشتن هر نوع سلاحی محروم کردند و الان مار را تهدید می‌کنند که مبادا سلاحی به بقیه کشورها بدهیم. هنگامی که سخن از ضربه به کشور به میان می‌آید صدایی بلند میشود؛ «چقدرم که تا الان ضربه نخوردیم.» شهردار بلافاصله میگوید: «۱۰۰ بار ضربه خوردیم؛ بلند شدیم و توفیق پیدا کردیم که شکستشون بدیم.» صدای دست‌ها بلند میشود. شهردار سعی میکند با پیوسته حرف زدن از متشنج شدن فضا جلوگیری کند.
واضح است که شهردار تهران برای آرام نگه داشتن فضای سالن جواب برخی را با شوخیِ کنایه آمیز پاسخ میدهد. شهردار میگوید: «کسی که هزاران جنایت رو انجام میده و خبرنگاری رو با اره فقط به جرم انتقاد تیکه تیکه میکنه، به فکر زن ماست؟ به فکر زندگی ماست؟ به فکر آزادی ماست؟» صدایی از آن پشت سکوت جمع را میشکند؛ «نکنه شما هستید؟» صدای دست زدن در عقب سالن بلند میشود. زاکانی میگوید: «ممنونم از اینکه درست حدس زدی.» و این بار صدای خنده و دست زدن از جلوی سالن می‌آید. در اینجا هیچ شعاری بی پاسخ نمی‌ماند. جمله‌های شهردار تهران چندین بار با کلمه‌ی «کسی چیزی گفت؟» متوقف شده است؛ تنها به این خاطر که از گوشه و کنار سالن صرفا برخی بدنبال برهم زدن مراسم هستند نه گرفتن پاسخ پرسش هایشان. مجری برنامه گا‌ها بخاطر بی نظمی برخی از دانشجویان صحبت‌های آقای زاکانی را قطع میکند و وقتی حرف از بابرنامه بودن این مراسم و به تعبیر خودش «جنگل» نبودن اینجا میزند با صدای اعتراض عقب نشینان سالن مواجه میشود.
حرف از مبارزه با فساد به میان می‌آید. دانشجو‌ها از این موضوع دل پُری دارند، شهردار تهران دل پُرتری. «من میگم شما شعار فساد رو میدید، من ۲۰ ساله دارم برای فساد دادگاه میرم. قصه تعریف میکنید برای کسی که با واقعیت‌ها طرفه؟» شهردار تهران میگوید. دانشجو‌ها آرام نمی‌گیرند. صدایی بلند میشود: «کسی که مردمو میکشه فاسده.» زاکانی صحبت او را سوال گونه تکرار میکند و میگوید: «کسی که چاقو تو جیبش میذاره میاد دانشگاه، اون فاسده.» صدای زاکانی بالا میرود. چهره اش دیگر آرام نیست. ادامه میدهد: «کسی که از دانشگاه استفاده میکنه فحش میده به ارکان نظام خائنه.» یکدفعه حرفش را قطع میکند و چند بار پشت هم جمله‌ی «شما گروه فشارید.» را تکرار میکند.
جمله‌ی خبری اش در ذهنم به جمله‌ی سوالی تبدیل میشود و با خود میگویم این جمله الان چه جایگاهی دارد؟ به عقب برمیگردم. آن چیزی که میبینم برای اینکه خودم هم آن جمله را تکرار کنم کافیست. بدون اینکه جواب سوالاتشان را بگیرند گروهی درحال خارج شدن از سالن هستند. مگر قرار بر گفتگو نبود؟ اینجا آنطور نیست که بنویسید "آمدیم؛ نبودید؛ رفتیم" اینجا باید بنویسید "آمدیم؛ بودید؛ اما باز رفتیم".
مجری، پایان ۲۰ دقیقه زمان آقای زاکانی را به او یادآور میشود. همانطور که در فکر آن پرسش‌های روی زمین مانده‌ی اول مراسم هستم، زاکانی میگوید: «پس من سوالات اول مراسم رو کی جواب بدم؟» با تاکید مجری مبنی بر کمبود زمان، قرار بر این میشود در میان پرسش و پاسخ‌هایی که در ادامه مراسم قرار به انجام است، آن سوالات هم پاسخ داده شود.
اولین نفری که پشت تریبون قرار میگیرد شکل و شمایل دانشجویی ندارد، اما کسی گمان نمیکند که او دانشجو نباشد؛ به هرحال مراسم پرسش و پاسخ "دانشجویی" است. اولین جمله‌ای که میگوید واکنش‌هایی را رقم میزند که در ذهن خودش ۱۸۰ درجه با واقعیت تفاوت دارد؛ وگرنه اگر واکنش هارا حدس میزد، اصلا آن را بیان نمیکرد. او میگوید: «من کارمند هستم. آقای زاکانی از قضا کارمند شهرداری هستم.» این را با روی خوش میگوید. صدای دانشجویان بالا میگیرد. اعتراضاتی از کل سالن شنیده میشود که حکایت از پایین آوردن او از سِن دارد. این کارمند، همچنان لبخند روی لبش را حفظ میکند و منتظر میشود واکنش شهردار تهران را ببیند. از چهره اش مشخص است که خیالش قرص است که زاکانی سوال او را پاسخ میدهد. «شما بیاید همون شهرداری سوالتون رو بپرسید.» شهردار تهران میگوید. صدای دست زدن از کل سالن به گوش میرسد. آقای کارمند صحنه را در اوج ترک میکند و تریبون برای دانشجویان معترض آماده میشود.
هرچه به آخر مراسم نزدیک‌تر میشویم شعار‌ها کمرنگ‌تر میشود. نمیدانم سالن از دانشجو‌هایی که شعار می‌دادند خالی شده یا در برابر شهردار، شعاری برای گفتن ندارند. اما همه این‌ها دلیل بر آرام بودن فضا نیست. دانشجویی بالای سِن میرود و ادعایی را مطرح میکند: «به گزارش حراست دانشگاه، امروز بیش از ۵۰۰ نفر غیر دانشجو وارد دانشگاه شدن. پس فکر نکنید همه این‌ها دانشجوی شریفن.
ما میدونیم اینایی که براتون دست میزنن رو از کجا آوردید.» فضای سالن بیش از پیش ناآرام میشود و از همه طرف صدای «ما دانشجوی شریفیم.» می‌آید. برخی که این ادعا زیاد از حد برایشان سنگین است با صدای بلند چند باری می‌گویند: «ثابت کن.» اولین نفر در ردیف جلو کارت دانشجویی اش را بالا میگیرد. بعد از آن تک به تک افراد در سالن کارت‌هایی را بالا میگیرند که نشان از شریفی بودن آن‌ها دارد. این ادعا، با نشان دادن کارت دانشجویی دانشجویان، در همان جا از بین میرود. به دلیل سر و صدا، صدای مجری حتی از میکروفن هم به گوش نمی‌رسد. پس از دقایقی که مجری بطور ممتد درخواست آرامش فضا را دارد بالاخره سکوت تقریبی حکم فرما میشود.
دانشجویان صحبت می‌کنند، سوال می‌کنند و پاسخشان را هم می‌شنوند. از دانشجویی که حرفش را با «زن، زندگی، آزادی» آغاز میکند و به دشواری مهاجرت از ایران اشاره میکند تا دانشجویی که بدون حجاب روی سن می‌آید، داعش را به خود ایران نسبت میدهد و در آخر بدون شنیدن کلمه‌ای از پاسخ شهردار تهران، سالن را ترک میکند. مراسم با تاخیری یک ساعته به اتمام میرسد. اما مشخص است که فقط ماهیت رسمی آن تمام شده و این مراسم سر دراز دارد؛ این را اقلیتی که جلوی سالن شعار میدهند تایید می‌کنند.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: دانشگاه شریف زاکانی روز دانشجو حاشیه شهردار تهران آقای زاکانی بلند میشود دست زدن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۵۶۳۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بالگردها در آسمان، پلیس روی زمین؛ حلقه فشار بر دانشگاه‌های آمریکا سخت‌تر میشود
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، اعتراضات دانشجویان به جنگ غزه در بیش از ۱۳۰ دانشگاه در سراسر آمریکا گسترده شده است. معترضان خواستار قطع همکاری دانشگاه‌های خود با شرکت‌های مرتبط با اسرائیل هستند. پلیس تاکنون بیش از ۲ هزار نفر را در این تجمعات دستگیر کرده است.
بیشتر بخوانید: تعطیلی دانشگاه لهستانی به جرم فروش مدرکدر این گزارش درباره شرایط دانشگاه‌های آمریکا در هفته‌های اخیر با چند دانشجو مصاحبه شده است که در ادامه می‌آید؛
حضور پلیس در دانشگاه، فضا را متشنج و ترسناک کرده بودمدیسون موریس ۲۲ سال از دانشگاه تگزاس میگوید که آخرین خاطره من از دانشگاه، کشیده شدن دانشجویان روی زمین توسط پلیس است. این دانشجو توضیح میدهد که روزی که من برای آخرین امتحان پایان‌ترم به دانشگاه رفته بود، نیروهای پلیس را دیدم که به دانشجویان نزدیک می‌شدند. من تاکنون این اندازه به پلیس نزدیک نبودم.
وی ادامه داد: فضا متشنج و ترسناک بود. آنقدر ترسیدم که تمرکزم را برای مطالعه امتحان بعدی از دست دادم و نتوانستم آنگونه که انتظار داشتم برای امتحان آماده شوم. من دیدم که هم‌دانشگاهی‌هایم که به صورت مسالمت‌آمیز در محوطه چمن دانشگاه جمع شده بودند، توسط پلیس کشیده شده و دستگیر شدند.
این دانشجو که قرار بود هفته آینده در مراسم فارغ‌التحصیلی خود شرکت کند، درباره احساسش گفت: همه چهار سال گذشته را مشتاقانه منتظر جشن فارغ‌التحصیلیم بودم؛ اما آنچه دیدم به قدری سخت و منفی بود که دیگر نمی‌توانم موفقیتم را جشن بگیرم.
ترس دانشجویان از اتهامات قانونی وارده شده به دلیل شرکت در اعتراضاتکریگ بیرکهد مورتون دانشجوی ۲۱ ساله دانشگاه ییل، یکی از ۴۸ دانشجویی است که در ۲۲ اپریل دستگیر شد. وی در مورد لحظه دستگیریش میگوید؛ من ساعت ۶ صبح با اخطارهای مارشال از خواب بیدار شدم. پلیس با اعلام اینکه محاصره شده‌اید، گفت بلند شده و برای دستگیری آماده شوید.
این دانشجو ضمن ابراز نگرانی از وضعیت خود، افزود: این اتفاق سطح جدیدی از استرس را برای من رقم زد، استرس از اتهامات قانونی وارد شده و واکنش دانشگاه. ممکن است هنگام فارغ‌التحصیلی اجازه رفتن بر روی سِن را نداشته باشم یا نتوانم مدرک و ریزنمراتم را دریافت کنم. من در مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه کلمبیا پذیرفته شده‌ام و به مدارکم برای ثبت‌نام در این دوره نیاز دارم.
مورتون درباره انگیزه‌اش برای شرکت در تظاهرات تصریح کرد: قصد داشتم تحصیلم در دانشگاه ییل در خدمت یک هدف عادلانه قرار بگیرد. از آنجایی که وضعیت کنونی فلسطین غیرقابل قبول است، احساس کردم باید در این زمینه اقدامی انجام دهم.
دانشجویان دیگری هم وضعیت این روزهای دانشگاه را ترسناک توصیف کرده‌اند. برخی گفته‌اند که کتابخانه‌های دانشگاه در فصل امتحانات بسته شده است یا هلکوپترها در اطراف دانشگاه پرواز می‌کنند. همچنین فقط ۲ ورودی دانشگاه باز است و دانشجویان مجبورند برای وارد شدن به دانشگاه مسافت‌های طولانی پیاده‌روی کنند.
برخورد پلیس با دانشجویان معترض یکی از موضوعاتی است که در هفته‌های اخیر بارها مورد انتقاد قرار گرفته است، به خصوص پس از کارنامه سیاه پلیس آمریکا در برخورد با افرادی مانند جورج فلوید.
گروه‌های حقوق مدنی از واکنش بیش از حد پلیس به اعتراض‌ها انتقاد کرده‌اند، زیرا افسران در حالی در دانشگاه‌ها تردد می‌کردند که لباس‌های ضد شورش پوشیده بودند. آن‌ها برای سرکوب دانشجویان از گلوله‌های لاستیکی، محرک‌های شیمیایی و گلوله‌های فلفل استفاده می‌کردند.
در دانشگاه کلمبیا، مقامات از اداره پلیس نیویورک خواستند تا حضور خود را در محوطه دانشگاه تا 17 ماه می حفظ کند. در نتیجه پلیس با استفاده از نارنجک‌های فلاش بنگ به ساختمانی که توسط معترضان اشغال شده بود، نفوذ کرد. در دانشگاه آریزونا، مقامات گفتند که پلیس از گلوله‌های فلفل و گلوله‌های لاستیکی به عنوان آخرین راه حل برای متفرق کردن معترضان استفاده کرد. در کالیفرنیا (UCLA) افسران گلوله‌های لاستیکی شلیک کردند و تقریباً سه ساعت پس از فراخوانی توسط مقامات دانشگاه، محل اردوگاه را تحت کنترل گرفتند.
گفتنی است، پلیس از اواسط اپریل تاکنون بیش از 2000 نفر را در دانشگاه‌های آمریکا در میان بحث های قطبی شده در مورد حق اعتراض، محدودیت‌های آزادی بیان و اتهامات یهودی‌ستیزی دستگیر کرده است. اگرچه خواسته‌های معترضان در هر دانشگاه متفاوت است، اکثریت تظاهرات‌ها خواستار واگذاری کالج‌ها از شرکت‌هایی هستند که از اسرائیل و حمله به غزه حمایت می‌کنند. سرکوب گسترده معترضان به درگیری با پلیس منجر شده و در برخی از موارد باعث لغو یا تغییر مراسم فارغ التحصیلی و افزایش پروتکل‌های امنیتی شده است.
انتهای پیام/
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟